|
ACORER, verbe |
[T-L : acorer ; GD : acorer ; DÉCT : acorer ; FEW II-2, 1170b : cor] |
I. - | Empl. trans. |
A. - | Au propre |
| 1. | "Percer le coeur à qqn ; p. ext. tuer, faire mourir" ; |
| 2. | "Vider, étriper [un animal]" |
B. - | Au fig. |
| 1. | "Déchirer, briser de douleur" |
| 2. | "Tourmenter, torturer, ronger" |
II. - | Empl. pronom. |
A. - | "Se tuer" |
B. - | Au fig. "Éprouver une extrême souffrance, se briser de douleur" |
III. - | Empl. intrans. |
A. - | "Mourir" |
B. - | Au fig. "Avoir le coeur brisé" |
IV. - | Part. passé en empl. adj. |
A. - | "Accablé de tristesse, brisé de chagrin" |
B. - | "Tourmenté, anxieux, inquiet" |
V. - | Inf. subst. Jusqu'à l'acorer. "À se fendre le coeur" |
DMF 2020 - Synthèse |
Jean-Loup Ringenbach |
|
|