|
AMONTER, verbe |
[T-L : amonter ; GD : amonter ; AND : amonter ; FEW VI-3, 111a,114b : *montare] |
I. - | Empl. trans. |
A. - | [Dans une accept. spatiale] |
| 1. | Faire amonter qqc. "Déplacer qqc. dans un mouvement ascendant" |
| 2. | [D'un bateau] "Remonter (une rivière), aller en amont de" |
B. - | Au fig. |
| 1. | Amonter qqc. |
| 2. | Amonter qqn |
II. - | Empl. intrans. |
A. - | [D'une dépense] Amonter à + somme due. "S'élever à" |
B. - | [D'une pers.] |
| 1. | "S'élever, s'enrichir" |
| 2. | En partic. "S'élever en dignité" |
III. - | Empl. pronom. "S'élever, s'enrichir" |
IV. - | Part. passé en empl. adj. |
A. - | [D'une chose] |
| 1. | Amonté de qqc. "Accru, augmenté de qqc." |
| 2. | Au fig. "Exalté, glorifié" |
B. - | [D'une pers.] "Élevé (en dignité, en richesses)" |
DMF 2020 - Synthèse |
Edmonde Papin |
|
|