|
AHEURTER, verbe |
[T-L : ahurter ; GD : ahurter ; DEAF, H745 ahurter ; AND : ahurter ; FEW XVI, 273a : *hûrt ; TLF : II, 250b : aheurter] |
I. - | Empl. trans. |
A. - | Aheurter qqn / un aspect de qqn à qqc./qq. part. "Attacher, fixer qqn à qqc./qq. part" |
| 1. | Au passif. (Estre) aheurté (qq. part). "Être fixé qq. part, être arrêté" |
| 2. | Au fig. Aheurter qqn. "Faire que qqn s'attache à qqc., le fixer à qqc." |
B. - | Aheurter qqn. "Heurter qqn" |
| 1. | [D'une chose] "Frapper qqn" |
| 2. | "Heurter qqn, l'offenser" |
II. - | Empl. pronom. |
A. - | Au propre. S'aheurter à qqc. "Se heurter contre" |
B. - | Au fig. |
| 1. | S'aheurter de/à + inf. "S'attacher à, s'obstiner à, mettre de l'opiniâtreté à..." |
| 2. | [Souvent en mauvaise part] S'aheurter à/en qqc. "S'obstiner dans qqc." |
III. - | Part. passé en empl. adj. |
A. - | [Sans compl.] |
| 1. | "Opiniâtre, ferme" |
| 2. | "Entêté, têtu" |
B. - | [Avec compl.] |
| 1. | (Estre) aheurté contre qqn. "S'obstiner (dans un refus) envers qqn" |
| 2. | (Estre) aheurté à/en qqc. |
DMF 2020 - Synthèse |
Pierre Cromer |
|
|