|
ABAUBIR, verbe |
[T-L : abaubir ; GD : abaubir ; FEW I, 210b : balbus] |
I. - | Empl. trans. "Effrayer" |
II. - | Empl. intrans. ou pronom. "S'étonner, s'effrayer" |
III. - | Part. passé en empl. adj. (synon. esbaubi) |
A. - | "Étonné" |
B. - | "Déconcerté, stupéfait" |
C. - | Estre abaubi de + inf. "Etre dans l'incapacité de" |
DMF 2020 - Synthèse |
Robert Martin |
|
|