|
TRANCHER, verbe |
[T-L : trenchier1 ; GD : tranchier1 ; GDC : tranchier ; DÉCT : trenchier1 ; FEW XIII-2, 277b, 278a : *trinicare ; TLF : XVI, 490b : trancher] |
Empl. trans. |
A. - | "Séparer en coupant, séparer avec un instrument tranchant, trancher" |
| 1. | Trancher qqc. |
| 2. | Trancher une partie du corps/la tête (à qqn) |
| 3. | Empl. abs. Bien trancher. "Bien couper" |
B. - | En partic. |
| 1. | "Découper" |
| 2. | MÉD. "Inciser" |
| 3. | "Pratiquer une tranchée" |
| 4. | [D'une chose] "Faire ressentir à qqn une tranchaison, une douleur aiguë" |
C. - | P. anal. |
| 1. | "Couper (une ligne, un tracé)" |
| 2. | "Barrer ; p. ext. éliminer ou mettre fin à" |
| 3. | Trancher la bise. "Aller en fendant la bise (en ayant la bise en face, en cheminant vers le Nord)" |
D. - | Au fig. |
| 1. | "Diviser" |
| 2. | "Décider" |
| 3. | Trancher du + groupe nom. désignant un type hum. "Se donner des airs de" |
| 4. | Tranché à/de. "Taillé pour, fait pour" |
DMF 2020 - MAJ 2020 |
Robert Martin |
|
|