|
OIGNER, verbe |
[T-L : oindre (oignier) ; GD : oignier ; FEW XIV, 36a : unguere] |
A. - | "Oindre (au propre ou au fig.)" : Il estoet une fois oignier Berbis, et aultre fois saignier ([Pastor. B., c.1422-1425, 63]). Je destaicheray prestement le prisonnier, Et sy le menray rudement, Tout fin nu comm'un patonnier, Ou parfond du crot, sans oignier, La ou bien je le enferreray ([Myst. st Adr. P., c.1450-1485, 87]). Et quant le corps sera mundifié, nous viendrons aux remedes localz ; se la chose est chaude on le oignera de ceste unguent. ([GORDON, Prat., c.1450-1500, II, 1]). |
B. - | "Huiler, graisser" |
| Rem. Doc. 1393 (oingnier). In : Y. Coutant, Terminol. du moulin médiév. dans le comté de Flandre, 1994, 776. |
V. aussi oindre |
DMF 2020 - Synthèse |
Robert Martin |
|
|