|
HONTER, verbe |
[T-L : honter ; GD : honter ; DEAF, H579 honter ; AND : hunter ; FEW XVI, 182b : *hauniþa] |
I. - | Empl. trans. "Causer du déshonneur, du tort à qqn" : Dieu mon pere, par ton [l. ta] bonté, A tous ceulx veulhes pardonner Qu'en ceste croix m'ont mis onté, Affin qu'on te puist mieulx louer. ([Pass. Auv., 1477, 216]). |
| Rem. DESCH., Oeuvres Q., t.6, c.1370-1407, 176. |
II. - | Empl. pronom. "Avoir honte" : Cil se prinst forment a honter ([Renart contref. R.L., t.2, 1328-1342, 99]). Car non obstant que je soie au duc nourriture et de ses bienfaits, sy ne me honté-je point pourtant d'escrire vérité contre luy, là où nécessité l'expète ([CHASTELL., Chron. K., t.5, c.1456-1471, 457]). Finablement, leur envoya Son filz pour veoir qu'ilz en feroient, Et pensa qu'ilz se honteroient De faire a son filz desplaisir. ([Myst. Pass. Troyes B., a.1482, 602]). [Réf. à Matth. 21, 37] |
DMF 2020 - Synthèse |
Robert Martin |
|
|