|
FUSTIGER, verbe |
[T-L : fustiguer ; GDC : fustiger ; FEW III, 914b : fustigare ; TLF : VIII, 1348b : fustiger] |
Empl. trans. Fustiger qqn. "Battre qqn à coups de bâton, de verges, de fouet" : Car, se on veult aucun justicier Ou de pendrë ou de nayer, D'escorchier [var. Fustiguer] [var. XVe s.] ou d'escarteller Ou de le tout vif decoler... ([LA BUIGNE, Rom. deduis B., 1359-1377, 135]). ...pour occasion de la dicte bateure, il a esté condempné en douze escuz d'or d'amende envers nostre dit cousin et à estre batu et fustigé par ung jour de marché publiquement audit lieu de Fontenay ([Doc. Poitou G., t.10, 1458, 55]). ...la justice de Pontorson avoit fait fustiger deux criminels jusqu'à Villecherel et là leur avoit fait couper les oreilles ([Lettres Louis XI, V., t.9, 1481-1482, 75]). |
DMF 2020 - Synthèse |
Robert Martin |
|
|