|
ESTRANGLER, verbe |
[T-L : estrangler ; GDC : estrangler ; AND : estrangler ; DÉCT : estrangler ; FEW XII, 286b : strangulare ; TLF : VIII, 275b : étrangler] |
A. - | "Faire mourir par strangulation ; étouffer" |
| 1. | Estrangler qqn ... ... ... ... ... ... ... ... ... |
| - | [D'un animal] ... ... ... |
| - | [D'une substance] "Étouffer qqn" ... |
| - | Pendre et estrangler qqn ... ... |
| - | [Dans un cadre juridique] (Pendre et) estrangler un condamné ... ... ... ... ... |
| - | [Dans une formule d'imprécation ; d'une chose, d'un animal] "Étouffer qqn" ... ... ... |
| 2. | Empl. intrans. ou pronom. "Étouffer, s'asphyxier, suffoquer (sous l'effet de causes extérieures)" ... ... ... ... |
| - | S'estrangler (de ses propres mains) ... ... ... ... |
| . | Se pendre et s'estrangler ... ... ... ... |
| - | La corde pour s'estrangler ... |
| - | [Dans un cont. allég.] ... |
| - | Part. passé en empl. adj. "Pendu, étranglé" ... |
B. - | Au fig. "Étouffer, contenir qqc." ... ... |
DMF 2020 - MAJ 2020 |
Pierre Cromer |
|
|