|
ENFUIR (S'), verbe |
[T-L : fuir ; GDC : enfuir ; AND : enfuir1 ; FEW III, 837b : fugere ; TLF : VII, 1105b : enfuir] |
Empl. pronom. |
A. - | "Fuir pour échapper à qqn ou qqc., prendre la fuite, s'enfuir" ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... |
| Rem. Proche de en + fuir ... ... ... |
| - | [D'un bateau] ... |
| - | Empl. impers. ... |
| - | S'enfuir de qq. part ... ... |
| - | S'enfuir hors de qq. part ... |
| - | S'enfuir pour un seul homme. "Prendre la fuite devant un seul ennemi" ... ... |
| - | Un homme enfui. "Un fuyard" ... |
| - | Prov. Qui s'enfuit, il a qui le chasse ... |
B. - | Au fig. |
| - | Raison naturelle s'est enfuie de lui. "Son bon sens l'a abandonné" |
| Rem. En + fuir ... |
DMF 2020 - Article revu en 2015 |
Robert Martin |
|
|