|
DESFICHIER, verbe |
[T-L : desfichier ; GD : desfichier1 ; FEW III, 507b : *figicare] |
"Détacher, arracher" : Et, quant la beste cuidera entrer, il y touchera et le destendra [var. deffichera], et la perche vendra de si grant redour qu'il li percera les costez. Plus n'en vueill parler de ce, quar c'est vilaine chasce. ([GAST. PHÉBUS, Livre chasse T., 1387-1389, 260]). JOSEP. Ne sçay qui si bien l'a fiché. (...) NICHODEMUS. Il n'est pas si tost deffiché. (...) Mais, que cil la fust descroché, Il ne pendist plus par les mains. ([GRÉBAN, Pass. J., c.1450, 359]). Son corps fut pris et deffichié, Il fut en sepulture mis ([MOLINET, Myst. st Quentin C., c.1482, 49]). |
| - | Au fig. : Deffiche du monde t'amour Et en Jhesum la met ([Best. lap. Rosarius S., c.1330, 144]). Tant a en lui son coer fichiet Qu'il n'en poet estre deffichiet ([Pastor. B., c.1422-1425, 65]). |
DMF 2020 - Lexique complémentaire 2007 |
Robert Martin |
|
|