|
AMONTRER, verbe |
[T-L : amostrer ; GD : amonstrer ; FEW VI-3, 98b : monstrare] |
I. - | Empl. trans. |
A. - | [D'une pers.] Amontrer son corps. "Se présenter" ... |
| - | Estre amontré (à/devant qqn). "Être mis en présence de qqn" ... ... |
| Rem. CUVELIER, Chans. Guescl. C., c.1380-1385, 18782, ds GD I, 273b. Cf. aussi Flor. Octav. L., t.1, c.1356, var. v.8625-8630, p.856. |
B. - | [D'une chose] |
| 1. | Amontrer qqc. + adj. "Faire apparaître qqc." + adj. ... |
| 2. | Amontrer qqc. à qqn. "Montrer, faire voir qqc. à qqn" ... ... |
II. - | Empl. pronom. |
A. - | [D'une pers.] |
| 1. | "Se montrer, se présenter (?)" ... ... ... ... ... ... ... ... ... |
| - | S'amontrer + adv. de manière ... |
| 2. | S'amontrer à qqn. "Se présenter à qqn" ... |
| - | S'amontrer à qqn + adv. de manière ou attribut ... ... |
B. - | [D'une chose] "Apparaître" ... ... |
| - | S'amontrer + attribut. "Apparaître" + attribut ... ... ... |
| - | S'amontrer à qqn. "Apparaître à qqn" ... |
DMF 2020 - Synthèse |
Edmonde Papin |
|
|